• Het zit de Union Vets niet mee in Rijkevoort: 6-0

    Soms zit het mee, soms zit het tegen. Bij de Union Veteranen zat het zaterdag 18 mei tegen. En als het tegenzit, zit het ook gelijk goed tegen. Met een geflatteerde 6-0 nederlaag uit bij VV Toxandria en een naar het zich laat aanzien zware blessure van Kees als resultaat.

    Aan het gras lag het niet. Wat een mat hadden de greenkeepers geprepareerd daar in Rijkevoort. Naar het schijnt, rijden boeren uit de hele omgeving er hun beste mest over uit en worden de sprieten er met een nagelschaartje kort gehouden. Het hele jaar wordt er niet op gespeeld. Totdat wij komen.

    We speelden dan ook goed. VV Toxandria beschikt over een vrij jonge, internationaal georiënteerde selectie, want in het doel stond een Duitse keeper. Een heuse torward. Die had ondanks onze goede bedoelingen weinig te doen. We combineerden en bewogen beter dan vorige week. Maar tot echte kansen kwam het nauwelijks.

    De torward moet zich sowieso wat ongemakkelijk hebben gevoeld, want Toxandria speelde in het oranje. Wat zeg ik, in het fluorescerend oranje. Bij avondwedstrijden is er geen veldverlichting nodig. Op de tegenstander werkt het intimiderend, want het lijk soms of ze overal zijn, die Rijkevoorters. Zoveel oranje krijg je te zien.

    Voor wie nog benieuwd is naar waar de naam Toxandria vandaan komt: De Toxandriërs (of Texuandri) vormden een West-Germaanse stam, die zich in de eerste eeuwen na het begin van de jaartelling in het huidige Noord-Brabant (Nederland) en Antwerpen (Vlaanderen) vestigde. Wat dus ook weer de aanwezigheid van de Duitse keeper verklaart. Maar verder spraken de meesten toch gewoon Oost-Brabants, een taaltje dat we dankzij al onze wedstrijden in deze regio al aardig onder de knie hebben. Overigens goed volk, die Toxandriërs. Leuk om tegen te voetballen ook.

    De eerste tegenslag voor de Vets kondigde zich na 5 minuten al aan. Heeft Diego eindelijk zijn achillespees onder de knie, speelt zijn hamstring net boven de knie op. Ondank een serieuze warming-up. Dat was al snel einde wedstrijd voor hem. In de spits meldde Heddy zich. Voor een potje op gras zijn hij en zijn heup altijd wel te porren. Rechts achterin nam Fred weer zijn vertrouwde positie in, na een paar wedstrijden absentie wegens een pijnlijk rug. Dat laatste heerst, want om die reden stond Jeroen zijn plek tussen de palen af aan Ad.

    De keeperswissel had overigens geen invloed op de uitslag. Sterker nog, Ad pakte met name in de eerste helft een paar mooie ballen. Vooral de kopbal die hij onder de lat wegtikte, mocht er zijn. De doelpunten ontstonden uit schlemielige situaties voor onze goal. Wegglijders, ketsers, dat soort dingen. Noem het maar gewoon ongelukkig. Want nogmaals, we deden het helemaal niet zo slecht. In de rust keken we tegen een 2-0 achterstand aan. Niet onoverkomelijk, dachten we toen nog.

    De tweede helft besloten we over te stappen op het 4-4-2 systeem, met Corné als opkomende middenvelder en Wijnand met de punt naar achter. Dat leidde tot kansen. Een mooie handbal-aanval eindigde bij Wim, maar zijn schot miste precisie. Niet veel later kwam die fatale lange voorzet op de mee opgekomen Kees. Hij probeerde uit alle macht de bal bij de tweede paal binnen te werken, maar kwam verkeerd terecht en verdraaide zijn knie. Met een afgescheurde binnenband tot gevolg. Sterkte met het herstel Kees!

    Na het oponthoud was het vuur er begrijpelijk uit bij Union. We moesten nog wat omzettingen doen, omdat ook Miel gedwongen de kant opzocht. Maar Jeroen liet zich een plekje zakken, tot naast Rob. Het bracht Rob blijkbaar nieuwe energie, want hij liet zich zowel linksachter als rechtsvoor nog even gelden. Nog voor de overtredingen werden gemaakt, stond hij al kenmerkend met de armen omhoog: ‘niets aan de hand’. Maar de goed leidende scheids dacht er anders over. Het deed allemaal niks meer af aan de uitslag. Uiteindelijk stapten we met 6-0 van de schoren mat. De nazit in het hooggelegen clubhuis ging over de ongelukkige Kees en over het feit dat we elke week wel op zo’n grasveld willen spelen.

    Thuisgekomen nestelden we ons voor de tv, om de freakshow die Eurovisie Songfestival heet te bekijken. Leuk dat Duncan over ons zingt, dacht ik nog: ‘Loving you is a losing game’. Hij won wel, wij niet.

    Wim M.
    19-05-2019