• Nederlaag Vets tegen Juliana voer voor psychologen: 4-8

    Wie dacht dat de wedstrijd Go Ahead Eagles-RKC (4-5) zo’n beetje de gekste is die zich de laatste jaren op de Nederlandse voetbalvelden heeft afgespeeld, heeft de wedstrijd van de Union Vets thuis tegen Julliana’31 niet gezien. Toen het stof was opgetrokken, stond er 4-8 op het scorebord.

    Het is alweer een tijdje geleden dat de Vets een wedstrijd winnend wisten af te sluiten. Terwijl we helemaal niet zo slecht staan te ballen. Zaterdag 1 juni misten we tegen onze dorpsgenoten een aantal sterkhouders. Maar we kregen gastspeler Karim ervoor terug. En Heddy besloot zijn heup op te offeren en toch maar weer een keer op kunstgras te spelen. Zo hadden we drie mensen op de bank zitten en dat was geen overbodige luxe, want de zon brandde ongenadig hard deze middag.

    We begonnen goed, zoals we gewend zijn. En zoals we gewend zijn, kwamen we ook schlemielig achter. Vlak voor de goal duikelde een Maldenaar over het gestrekte been van Dick. Penalty, oordeelde Jo resoluut. Die werd keurig binnengewerkt door de moeder van Beatrix.

    Een tegenvaller, maar niet onoverkomelijk. Dat bleek even later. We bleven lekker ballen, met Karim als rustpunt op het middenveld. Hij veroverde zelf de bal. Maakte een paar grote passen richting de goal en schoof het leer bekeken in de benedenhoek, buiten bereik van de keeper: 1-1!

    Het was dat er geen kastje en muur op het veld stonden, maar anders hadden we Juliana tussen beide op en neer gestuurd deze eerste helft. Ze kwamen er niet aan te pas. Het wachten was dan ook op de 2-1. Die kwam er dankzij een pass in de ruimte van Diego. De bal ging net aan Heddy voorbij, maar werd in zijn rug opgepikt door Wim. Die legde hem strak in de verre hoek.
    "Ik kan niet geloven dat we voor staan", verzuchtte Geert in de rust. Waarmee hij aangaf zich te verbazen over ons eigen effectieve spel. Het "We zijn er nog niet!", gold dit keer als understatement van het jaar. Maar dat wisten we toen nog niet.

    Sterker nog, we kwamen dankzij de ranja van Joost fris de kleedkamer uit en pikten ons spelletje weer op. Lekker rustig rondspelen en toeslaan als het kan. Geert - als altijd extra gemotiveerd als de wedstrijd tegen Juliana op het programma staat - pikte de bal op in hun zestien en schoot via de keeper hard de 3-1 binnen. Het was een weelde die we blijkbaar niet dragen konden. Want wat er daarna gebeurde, tart alle logica. Eigenlijk zou het verslag hier moeten stoppen. 45 minuten prima gespeeld. Top mannen!

    Maar het liep anders. De 3-2 van Juliana konden we nog opvatten als waarschuwing. We hadden het nog zo gezegd: We zijn er nog niet! Maar nadat Jeroen heel ongelukkig een bal in eigen doel liep, sloeg de paniek toe. Hoewel, eigenlijk had die al toegeslagen. Om de een of andere reden, waren we van het ene op het andere moment de organisatie kwijt. Over de oorzaken, zijn de kenners nu nog aan het discussiëren. Weg was de rust. Passes kwamen niet meer aan. Weg waren de patronen. Juliana liep in korte tijd uit naar 3-7.

    Geert legde zich er nog niet bij neer. Hij had al een paar keer de keeper een stap naar voren zien doen, wanneer hij met de bal vanaf rechts kwam. Toen hij weer zijn man voorbijkwam en de doelman zag uitstappen, greep hij zijn kans en schoot hard achter de keeper langs raak. Een spaarzaam hoogtepuntje in de tweede helft. Want met 4-8 op het scorebord vond Jo het welletjes. En wij ook trouwens.

    Zeven doelpunten tegen, in 25 minuten. Dat is ons nog niet eerder overkomen. Revanche nemen op onszelf zit er helaas niet meer in dit seizoen. Het was de laatste wedstrijd. Over twee weken nog ons eigen veteranentoernooi en dan hebben we de hele zomer om na te denken waar het fout ging deze wedstrijd. Wellicht is het goed om een psycholoog aan te trekken in de zomerstop, in plaats van nog een fysiotherapeut.

    De derde helft is doorgaans onze sterkste helft. Maar ook ditmaal lieten we ons overklassen door Juliana. De Maldenaren waren met een fietscombi naar De Kluis gekomen. Ze hadden ook nog hun eigen muziek bij zich. Na het licht overdreven ‘We are the champions’, schalde er een oeuvre uit de installatie, dat eerder deed vermoeden dat we live bij De Toppers zaten, in plaats van op ons eigen terras. De pitcher die we als troost kregen aangeboden, was goed bedoeld. Maar voelde toch een beetje als een vernedering. Leo hield zich het langst staande in deze allang verloren strijd. Hij schoof aan bij Juliana. Hij is voor het laatst gesignaleerd in de omgeving van de sportvelden aan de Broekkant.

    Wim M.
    02-06-2019