We moeten terug naar 12 december vorig jaar. Toen speelden de Union Veteranen hun laatste officiële wedstrijd. Dat was thuis tegen VV Heijen. In de tussentijd werden wedstrijden om allerlei redenen afgezegd en afgelast. De vets hielden hun conditie op peil met onderlinge potjes op het strakke kunstgras van De Kluis. Maar zaterdag 25 februari konden de kicksen weer uit het vet voor een ouderwets wedstrijdje 11 tegen 11 op natuurgras. Plaats van handeling: weiland 2 van het sportpark van VV Heijen.

Om de wedstrijd te kunnen spelen moesten de vets wel een concessie doen. Heijen had er tien, dus een van ons nodig. Aan Ad de eer. Hij viel al eens eerder in bij Heijen en spreekt hun taal. Wat wel altijd jammer is dat wanneer je iets uitleent, je het kapot terugkrijgt. Ad klaagde in de eerste helft al over zijn achillespees. Hij hoopte in de tweede helft nog een beetje door te kunnen hobbelen. Dat duurde precies tien minuten. Toen knakte er iets. Hopelijk valt de kwetsuur mee. Wim nam het blauw-rode shirt van Ad over voor de laatste 25 minuten.

Waar Ad moest afhaken met een blessure, kwam Geert juist terug. Hij speelde in april van het vorige seizoen zijn laatste wedstrijd. Geert vierde zijn rentree met een perfecte assist. Maar daarover later meer. Laten we beginnen bij het begin. En dat was vooral onrustig. Het hobbelveld maakte aannames en de passing lastig. Waar een balletje normaal keurig over het vlakke kunstgras rolt en onderweg zijn snelheid behoud, werd het leder nu geremd door allerlei obstakels en kuilen. Het duurde even voor we dat doorhadden.

Toen stond het al 1-0. Balverlies op het middenveld leidde een counter in, die hard en laag werd afgerond in de verre hoek naast Jeroen. Wij kwamen ook tot kansen. Zo verscheen Steven alleen voor hun doelman en schoot Wim over, maar tot doelpunten leidden onze schaarse aanvallen niet.

Terug naar de kleedkamer voor beraad. Ten opzichte van onze vorige wedstrijden in Heijen hadden we een upgrade gekregen. De kleedkamer bevond zich aan de voorkant van het complex en was voorzien van sfeerverlichting. Dat hielp want de stemming zat er ondanks de wat mindere eerste helft nog goed in. Geert maakte zich op voor zijn comeback en we spraken af wat zorgvuldiger in de passing te zijn. Geert besloot in de zone bij Ad te gaan lopen. Dat was tactisch goed bedacht, want Ad kon bijna niet meer lopen.

We kwamen onze fijne kleedkamer goed uit. Vrijwel vanuit de aftrap kregen we een levensgrote kans, weer 1-op-1 met de keeper. Maar hij ging er niet in. Uit de tegenaanval scoorde Heijen wel: 2-0. Dat was een tegenvaller. Toen het vervolgens door een foutje bij het uitverdedigen ook nog 3-0 werd, leek de race gelopen. Maar dan rekenden we buiten Geert. Want hij wilde zijn terugkeer op de velden opluisteren met minimaal één geslaagde actie. Dat lukte halverwege de tweede helft. Vanaf links passeerde hij twee man, bracht de bal laag en hard voor de goal waar Steven bij de tweede paal simpel kon intikken.

Een omzetting op ons middenveld zorgde ervoor dat we daarna zowaar tot beter voetbal kwamen. Intussen had Guido al een goede kans gehad en kopte Dennis de bal snoeihard vanuit een corner op de lat. Rob J. schoot net naast. Union leek terug te kunnen komen in de wedstrijd. Maar als Wim een van zijn kansen aan de andere kant erin had geschopt, was de wedstrijd allang over geweest. Nu bleef Union in de wedstrijd, die helaas te kort duurde.

Maar wat zou het. We hebben weer een lekkere pot gespeeld, tegen een mooie tegenstander. Modder tussen de noppen. Groen op de sokken. Dit smaakt naar meer. Hopelijk kunnen we de komende zaterdagen weer in ons ritme komen. Maken we de kansen dan wel af, dan staat ons nog een mooi voorjaar te wachten.

We bespraken de wedstrijd uiteraard nog even na in de kantine, bij een welverdiend biertje. We zongen nog even met de Heijenaren mee om een verjaardag te vieren. In de hoop zo wat bitterballen te verdienen. Maar net als in de wedstrijd gaf Heijen ook na afloop niks weg.

WiM, 26-02-2023