Je vaste plekje opzoeken in de kleedkamer. Je scheenbeschermers aandoen tussen je teammaten. Een laatste grap, vlak voor je naar het veld loopt. Warmlopen. De aftrap nemen. En er dan samen voor gaan. We doen het iedere zaterdagmiddag, al vele jaren en staan er niet altijd bij stil hoe bijzonder dat eigenlijk is. Die realisatie is er wel wanneer je het allemaal voor de laatste keer doet. Zoals bij Leo op zaterdag 8 juni. Hij nam na 18 seizoenen met een erewedstrijd tegen HBV afscheid van de Union-veteranen. Niet van de mensen, maar van het voetbal. En dat doet iets met je.

Het was dus Leo die voor de laatste keer zijn scheenbeschermers rechttrok tussen zijn teamgenoten. De laatste grap liet hij echter aan Barry, die vorig jaar zijn voetbaltas aan de wilgen hing. Hij had thuis nog wel twee plastic tasjes liggen. Daarmee betrad hij de volle kleedkamer. Alsof hij net van de markt kwam. In de tasjes geen bloemkolen en prei, maar zijn voetbalspullen. Leider Jeroen streek over zijn hart en nam hem toch maar op in de opstelling. Mits hij geen hakjes terug op de keeper zou maken. Zo geschiedde. In de opstelling trouwens ook Emiel, die net als Barry eind vorig seizoen afscheid nam. Hij had zich wel van tevoren aangemeld. Zo beloofde deze wedstrijd al bij voorbaat memorabel te worden.

In de kleedkamer naast ons hezen de mannen van HBV zich in het geel. Zij vervingen Union vrouwen 1, dat helaas geen team op de been kon brengen. Zo strandde een nieuwe traditie al na 1 jaar. Maar wie weet eind volgend seizoen, dan doen we een nieuwe poging. We wilden vandaag per se ballen, dus belde Jeroen naar Beers en kreeg daar gehoor. HBV bracht op korte termijn een representatief team op de been. Het bevestigde ons mening dat zij tot onze favoriete tegenstanders behoren. Een sympathiek stel, belangeloos bereid om het afscheid van Leo op te luisteren. Dat zij zich gedurende de wedstrijd zouden ontpoppen tot het Bayern München van Noordoost-Brabant, hadden we niet bedacht. Terwijl we dat toch echt helemaal zelf in de hand werkten.

Leo nam de aftrap. Dan had hij in ieder geval 1 keer balbezit gehad, werd hem fijntjes verteld. Omdat hij zijn conditie en techniek bij het Walking Football op peil houdt, bleef het niet bij dat ene balcontact. Sterker nog, hij kwam zelfs in scoringspositie. Maar door twijfel overmand, leverde hij niet meer dan een rollertje af. Tot teleurstelling van niet alleen zichzelf, maar van iedereen op en rond het veld. We hadden het hem allemaal gegund. Niet veel later legde scheids Kees de wedstrijd stil, om Leo zijn publiekswissel te gunnen. Applaus, high fives en knuffels vielen hem ten deel, van zowel rood als geel.

Even voordat Leo zijn plek op de bank innam, had HBV de touwtjes in handen genomen. Geen cadeautjes meer. Het leidde tot de 0-1. Ietwat tegen de verhouding in, want Union speelde de bal aardig rond. Omdat we dat vooral op eigen helft deden, kwamen we niet echt tot kansen. Frans zag het even aan en besloot op avontuur te gaan. Hij verruilde zijn eigen strafschopgebied eenmalig voor dat van HBV. Daar arriveerde hij precies op tijd om een knappe voorzet van Guido beheerst met het binnenkantje in de verre hoek te werken.

De mooie 1-1 gaf niet alleen de kracht, maar ook het manco van Union aan. Met Guido en Geert op de flanken en de geblesseerde Corné op de bank misten we ons aanspeelpunt in de spits. Jeroen G. dook er regelmatig op. Maar hij ondersteunde ook de verdediging én was betrokken bij de opbouw. Zelfs hij kon dat niet een hele wedstrijd belopen.

Frans legde de bal nog even stil onder zijn knie, speciaal voor de mensen op de overvolle bank. Daarna eiste Pim de schijnwerpers voor zich op. Zijn diepe bal viel achter de verdediging, precies in de loop van Geert. Die werkte vrij voor de keeper keurig af. Zo zochten we met een kleine voorsprong tevreden de kleedkamer op.

Wat daar precies is gebeurd, is de verslaggever van dienst ontgaan. Feit is dat er na rust een heel ander Union op het plastic stond. En dat betreft niet zozeer de opstelling. Daarin was maar weinig veranderd. Ad nam de plaats van Jeroen onder de lat in. Om onduidelijke reden haalden we opeens de kleuren rood en geel door elkaar. Alleen Diego had een geldig excuus. Hij heeft er als Vitesse-aanhanger nou eenmaal moeite mee om tegen geel te voetballen.

Bij een corner deed Ad net een stap naar voren toen een kopbal zijn kant opkwam. Het leder verdween met een mooie boog over hem heen in het doel. Een inschattingsfout leidde korte tijd later ook tot de 2-3. Vervolgens dook een HBV’er behendig over de knie van Eut. Kees kon niet anders dan een penalty geven: 2-4. Tussendoor had Ad ook nog een bal op de paal gekeken. En zo leek de afscheidswedstrijd van Leo op een sportieve teleurstelling uit te draaien. Gelukkig was daar nog Guido, die zijn tweede assist afleverde. Jeroen kreeg loon naar werken en schoot de bal op Veerman-achtige wijze beheerst in de hoek. Het gaf de einduitslag een draaglijk aanzien: 3-4.

We mochten gelukkig weer douchen. De voor oude mannen zo schadelijke bacteriën waren succesvol uit de waterleiding verdreven. Buiten op het terras verzamelden zich het publiek en de beide schoongewassen teams. Jos – ervaringsdeskundig in het nemen van afscheid van de vets – nam het woord. Hij richtte zich tot Leo en somde diens verdiensten op. Niet alleen voor het team, maar voor de hele club. En dat is meer dan het schrijven een wekelijks verslag van de wedstrijden, kunnen we vaststellen. Gelukkig maar dat hij gewoon aan Union en de vets verbonden blijft.

Toch zijn die verslagen wel een reden waarom Leo zo werd gewaardeerd door zijn teamgenoten. Naast zijn ‘verschroeiende schoten in de kruising’ en ‘zinsbegoochelende acties aan de zijlijn’ natuurlijk. Maar die laatste kun je niet vastleggen in een boek. De verslagen wel. Het leidde tot het verzamelde werk ‘Foeballuh volgens LeoE’. Achttien seizoenen met hilarische wedstrijdverslagen gebundeld. Leo kreeg het heerlijke boekwerk overhandigd door Jos en was zichtbaar verrast. Zo’n twintig vets bestelden ook een exemplaar. De auteur signeerde ze alsof hij al jaren langs lokale boekhandels trekt.

Ook clubvoorzitter Marc was er. Hij had een cadeau bij zich. Leo was een week eerder op de foto gegaan met Hubert Bruls. De burgemeester was op De Kluis om Marc te onderscheiden met de Waalbrugspeld. De foto van Leo met de burgervader is ingelijst en krijgt een plekje aan de wall of fame in huize Eijkhout.

Tot slot nam Leo zelf het woord. We kennen zijn vermogen tot speechen inmiddels. Iedere keer weet hij zichzelf weer te overtreffen. Nog een reden waarom we blij moeten zijn dat hij aan het team verbonden blijft. Het lachen verging de vets niet. Want de festiviteiten vonden voortgang op het prachtige Landgoed Brakkesteyn van onze scheids én co-sponsor Kees. Daar sloten we seizoen 2023-2024 barbecuend af. Althans, wij aten en de kok barbecuede. En dat deed hij verdienstelijk. Net zoals leider Jeroen de aanwezigen toesprak met een terugblik op alweer een mooi seizoen. En zoals Leo nog maar een keer zijn speech uitsprak, voor degenen die er ’s middags niet waren.

Met het naderende EK in het achterhoofd, halen we hier Theo Reitsma nog maar eens aan. Hij sprak na de gewonnen EK-finale van 1988: ‘Dit is een goed stel hoor!’ Hij dacht daarbij zonder twijfel aan de Union-vets!

WiM, 9-6-2024