• Vets gaan er in Mill met de hoofdprijs vandoor

    De Union veteranen wonnen zaterdag 7 september op glorieuze wijze hun uitwedstrijd tegen Juliana Mill. En toch hadden ze na de derde helft het gevoel met lege handen te staan. Een raar verhaal. Maar laten we met de wedstrijd beginnen.

    De vets zijn het seizoen goed begonnen. Na twee knappe overwinningen stond de uitwedstrijd tegen Juliana Mill op het programma. Daar lag een strakke groene mat op ons te wachten. Eentje waarop we onze techniek konden etaleren. Beetje zachte toplaag, waardoor de plaggen nogal eens door de lucht vlogen. Wijnand boorde zijn knie bij een valpartij zo diep de bodem in, dat de Millenaars zich zorgen maakten over hun grondwater.

    Dat gebeurde pas in de tweede helft. Toen hadden we er al een prima eerste helft opzitten. Onze herinneringen aan Mill zijn niet bijzonder goed. In de laatste onderlinge pot gingen we er met 1-4 vanaf en werden we aan alle kanten voorbijgelopen. Maar in een paar maanden kan er veel veranderen.

    Union pikte de draad van vorige week naadloos op. Geduld en zorgvuldigheid leidden tot kansen. Met name met het hoofd. Achtereenvolgens Geert, Dennis en Wim zagen hun kopballen nipt doel missen. Daarom deed Guido het nog een keer voor. Geert poortte op rechts zijn tegenstander en zag bij de tweede paal Guido opduiken. De voorzet was perfect op maat en Guido kopte met kracht in. De ‘pets’ toen de bal zijn klets raakte, was tot in de verre omgeving te horen. Evenals de oerkreet die aansluitend uit Guido’s keel ontsnapte. Knappe goal en verdiend ook. Want tot op dat moment hadden we controle en hielden Juliana Mill voortdurend onder druk. Mill was geen schim van de dynamische ploeg die ons vorig seizoen overrompelde. Het kreeg wel kansen.

    Maar dan was daar eerst onze sterke laatste linie onder leiding van Dennis en uiteindelijk Ad. Hij keepte een dijk van een wedstrijd.
    Vlak voor het einde van de rust ontvingen we onze welverdiende thee. Een gezellig gezamenlijk theemomentje zat er daardoor niet in. Een aantal stond al op het veld, anderen sloeberden rustig hun bakkie naar binnen. Ondertussen kwam de tegenstander bij ons nog een kopje bietsen, omdat zij helemaal geen thee hadden gekregen.

    We lieten ons er niet door van de wijs brengen. Al wisten we in de tweede helft de bal iets minder goed in de ploeg te houden. Natuurlijk drong Juliana Mill aan. Maar dat schiep ook mogelijkheden. De ruimte lag achter hun laatste linie. Een aantal keren wisten we daar goed gebruik van te maken. Pieter stuurde Geert de diepte in. Geert passeerde zijn man, de keeper en stuurde de bal vervolgens beheerst naar de verre hoek. Helaas, net langs de verkeerde kant van de paal. Pieter zelf wist een kans niet te verzilveren en zag een inzet vanuit een hoekschop van de lijn gehaald worden.

    Aan de andere kant bleef het aantal kansen van Juliana beperkt. Tot een van hen een afgeslagen hoekschop verkeerd op zijn scheenbeschermer kreeg. De boogbal eindigde exact tussen de lat en de grabbelende handen van Ad in de goal. Toevalstreffers tellen ook in het voetbal: 1-1.

    Met nog een tiental minuten op de klok zetten we ons schrap voor een storm. Die kwam over ons heen, maar bleek minder verwoestend dan de orkaan Dorian. Sterker nog: we kregen ruimte om te counteren. Wijnand bereikte Geert. Die zorgde er met één beweging voor dat hun laatste man en keeper tegelijkertijd naar de grond gingen. Nu schoof Geert de bal wel in het doel. De laatste minuten voetbalden we professioneel uit. Opnieuw versloegen we een goede tegenstander en verdiend ook. Zelfs onze opponent vond ons goed voetballen. Dat zegt wel wat. Met een extra koffer vol zelfvertrouwen gaan we richting onze volgende klus: Warschau uit.

    De derde helft mag hier niet onvermeld blijven. We zongen nog mee voor een jarige uit Mill, maar dat leverde geen biertje op. Daarna raakten we verzeild in de prijsuitreiking van het lokale tourspel. Heel Mill liep uit. Televisies, barbecues en restaurantbonnen wisselden van eigenaar. Leo liet zijn oog vallen op een blauwe wielrenfiets ter waarde van 750 euro, maar wilde hem graag in het rood. Het zat er allemaal niet in. Heel Mill ging met een vette prijs naar huis en wij stonden met lege handen. Ja, we kregen op het scheiden van de markt nog een biertje. Net als de thee: iets te laat. Maar we koesterden de punten die we mee naar huis namen en verlieten het lokaal met opgeheven hoofd.