De veteranen van Union vonden zichzelf op zaterdag 18 maart tot hun eigen verrassing terug op de velden van VV De Zwaluw. Daar verpestten ze de revanchewedstrijd voor de Oeffeltenaren door er met 3-4 te winnen.

Aan het begin van de week wees niets erop dat we in Oeffelt zouden voetballen. We hadden De Zwaluw in het weekeinde ervoor met 7-2 over de knie gelegd. Deze zaterdag stond er een rustdag op het programma. Maar leider Jeroen zou leider Jeroen niet zijn als hij toch een tegenstander uit de hoge hoed wist te toveren. Constantia zegde alsnog af vanwege een tekort aan spelers. En toen meldde De Zwaluw zich. Dat wilde ons graag in Oeffelt ontvangen. En wij wilden graag een potje ballen.

Dus togen we naar de buitengebieden van Oeffelt. We beseften wel meteen dat het niet zo makkelijk zou worden als het weekeinde ervoor. Je kunt veel van de Oeffeltenaren zeggen, maar niet dat het masochisten zijn. Ze nodigen ons niet uit omdat ze het lekker vinden nog een keer klop te krijgen. De keeper, die de week ervoor toch een verdienstelijke partij speelde, was geslachtofferd. En er stonden nog wat verse krachten in het veld. Verder was het even zoeken geweest naar het slechtste veld. Dat was rechts achterin het complex gevonden. Daar mochten wij spelen.

Onze vermoedens werden in de eerste helft al snel bevestigd. We hadden flinke problemen met het veld en met hun speelwijze. De tegenstander speelde meer vooruit dat de vorige keer. Wij hadden moeite met de opbouw omdat de bal niet wilde rollen. Het leidde al snel tot een 2-0 achterstand. Na zo’n 25 minuten brachten we met Mertjan en Rob J. twee verse jonge krachten in het middenveld. Dat betaalde zich snel uit. Mertjan opende prachtig op Geert, die op links de achterlijn haalde en feilloos Corné bediende. Het betekende de belangrijke aansluitingstreffer.

De rust werd gevierd met een laf bakkie thee. Maar dat was prima. We hadden het gevoel dat er nog iets beters te halen viel in Oeffelt. Zonder dat we het afspraken, speelden we de tweede helft verder van onze goal af. De Zwaluw had moeite met onze druk. Dan moeten wij natuurlijk wel oppassen voor de diepe bal. Eén keer deden we dat niet. Die snelle uitval leidde tot de 3-1.

Een fikse tegenvaller, maar Union liet zich niet van de wijs brengen. We pakten opnieuw het initiatief en we hebben Corné. Die dodelijke combinatie zorgde voor de grote ommekeer. Corné verliet donderdag nog het trainingsveld vanwege een onwillig spiertje in z’n bovenbeen. Dat beetje extra spierspanning kwam hem nu goed van pas. Allereerst tikte hij een bal in de linkerhoek, daarna knikte hij een knappe voorzet met het hoofd binnen en tot slot vond hij nog een keer koelbloedig de rechterhoek. Het betekende een loepzuivere hattrick. Tussendoor had hij nóg een bal kunnen binnenkoppen, maar die schampte slechts zijn hoofd.

De Zwaluw keek ernaar en kon maar moeilijk geloven dat ze de wedstrijd alsnog uit handen gaven. Ook luisterden ze met verbazing naar hun tegenstander. Die leverde een topprestatie door van 3-1 terug te komen tot 3-4 en presteerde het desondanks om onderling flink te kibbelen. Dat moeten we echt nog afleren. Aan het slot was er nog een schrikmomentje voor keeper Jeroen, die in botsing kwam met een Oeffeltenaar. Hij kon de wedstrijd uitspelen, maar moest zich ’s avonds toch even melden bij de dokter. Hopelijk valt het allemaal mee.

Ondanks alles waren we nog van harte welkom in hun kantine, die prachtig uitkeek over de landerijen. Het is de charme van het spelen van uitwedstrijden. We komen nog eens ergens. Eigenlijk wilden we voor het donker het complex verlaten, bang als we waren dat we de weg terug niet meer zouden kunnen vinden. Het biertje en het balletje hielden ons echter aan de tafel gekluisterd. Zo sloten we de dag op gepaste wijze af!

WiM, 19-03-2023