Afscheid nemen bestaat niet, zong Marco Borsato in de tijd dat hij nog mocht zingen. Nou, de veteranen bewezen zaterdag 17 juni opnieuw zijn ongelijk. Afscheid nemen bestaat wel degelijk. En hoe. Op een memorabele avond zwaaiden de mannen Jos, Emiel en Gerard a.k.a. Barry uit. Vrouwen 1, familie, oud-veteranen en anderen maakten het van dichtbij mee.

De vets speelden tegen Vrouwen 1. Dat het een clash tussen twee speelstijlen zou worden, wisten we al. Maar hoe die zou eindigen, daar waren we onzeker over. Want, de vrouwen zijn jong, snel en beweeglijk. Wij zijn meer ervaren (lees: iets ouder), doseren meer (lees: zijn iets langzamer) en zijn een stukje fysieker (lees: iets zwaarder).

Omkleden in onze vertrouwde kleedhok ging niet. Er komt legionella uit de kranen. Daar kun je de veteranenziekte van krijgen. Die hebben we al. Dus waarom het niet mocht, is een raadsel. Maar goed, we mochten de kleedkamers bij de hockeyclub lenen. Daar hingen blauwe shirts aan de haakjes met ‘Vets forever young’ op de rug. Een cadeau van de drie vertrekkende spelers aan het team. We droegen ze met trots. En die korte mouwen kwamen wel heel goed van pas.

Natuurlijk stonden Jos, Emiel en Barry in de basis van wat hun laatste wedstrijd zou worden. Emoties gierden door De Kluis. Zelden hebben de vets elkaar zoveel geknuffeld als deze zaterdag. Er werden speeches gehouden en traantjes weggepinkt. Maar wat wil je als je afscheid moet nemen van iets wat je het liefste doet. Iets wat je al je hele leven doet. En wat je ook nog samen met een geweldige vriendengroep mag doen. Dat doet iets met je. En niet alleen met de drie die vertrokken, maar ook met de rest van het team. We gaan ze missen in het veld. Maar daarbuiten gaan we ze ongetwijfeld nog veel zien.

Klaterend applaus na een kwartiertje. Jos verliet als eerste het veld. Vijf minuten voor rust opnieuw applaus. Daar vertrok Barry. En een kwartiertje na rust was Emiel ‘op’. Hij speelde een kwartier lang met zijn zoons Freek en Niels. Een verrassing. Hij wist dat ze zouden komen kijken, maar niet dat ze zouden meespelen. Het motiveerde Emiel om nog één keer uit zijn middencirkel te komen. Hij kwam zelfs vrij voor de keeper na een volledig door de familie Voss opgezette aanval. Maar het mocht niet zo zijn. Ook voor hem niettemin applaus!

Ondertussen kwamen de vets wel vrij snel met 0-1 achter. Dennis beroerde de bal met de hand en dat mocht niet van scheids Kees. Hij floot voor een pingel, want het gebeurde in de zestien. Ella schoot ‘m feilloos achter Jeroen. Wat gaat dit worden?, dachten we. Want we merkten al dat we een stuk minder tijd kregen om te spelen, dan we gewend zijn bij onze leeftijdsgenoten. De vrouwen zaten er kort op. Ze combineerden ook goed. Maar konden niet voorkomen dat Corné de stand even later gelijk trok. Na een perfect sluitende één-twee met Corné, tekende Jeroen G. voor de 2-1. Even later besloot Steven op avontuur te gaan. Dat uitstapje eindigde met een bal in de korte hoek.

3-1 en rust. Even naar de kleedkamer, waar Emiel het team toesprak. Liever hier dan op het terras tussen iedereen, zei hij. Het was een intiem en emotioneel moment. En daarna moesten we gewoon weer verder.

Die eerste twintig minuten van de tweede helft combineerden de vrouwen erop los. Wij grossierden in fouten. Drie keer raakten ze de lat en een vrije kopkans eindigde tegen de ballenvanger. Het had heel anders kunnen aflopen. Maar uiteindelijk kwamen we nog op 4-1 en 5-1 dankzij Pim en opnieuw Corné.

Wat een verademing. Voor de wedstrijd elkaar veel plezier wensen en je daar ook aan houden. Geen opstootjes deze keer. Geen harde tackles of lompe acties. Gewoon lekker voetballen, in een leuke sfeer. Na een schouderduw vragen ‘Gaat het?’ in plaats van roepen dat ze zich niet zo moet aanstellen. De revanchewedstrijd gaat er zeker komen.

Leo bereidde de hele avond voor. Hij is geblesseerd aan zijn knie, maar verder functioneert alles gelukkig nog prima. Hij sprak de drie mannen toe en zorgde voor een geweldig lied, luidkeels meegezongen door iedereen. Ella en Carmen deelden de Fisherman’s Friends uit. Sterk spul hè?! Emiel kreeg een ingelijst stuk uit het net waarin alle drie de Vossen ooit scoorden, Jos en Barry een mooi aandenken. Herinneringen werden opgehaald. Ondertussen kwamen de schalen friet langs. Steven trakteerde op Braziliaanse loempia’s. Het bier vloeide rijkelijk en de flessen rosé waren niet aan te slepen. Het was kortom een waardig afscheid. Dat besloten werd met een rondje karaoke. Opeens blijken sommigen naast voetballen nog een ander talent te hebben.

Bijna zou je zeggen: Dat moeten we vaker doen. Maar afscheid nemen, moet je niet te vaak doen. En als je het doet, doe het dan wel op deze manier. Dank aan Jos, Emiel en Barry voor al die jaren voetbalplezier. Dank aan Leo voor de organisatie. Dank aan de vrouwen voor de wedstrijd en hun gezelligheid. Het was geweldige avond.

WiM, 18-06-2023