• Union Vets - Sint Agatha: 1 - 5

    Wij zitten in een dalletje. Zeg maar in een Grand Canyontje. Nou, zeg eigenlijk maar in een Rift Valleytje. En zijnde die laatste 2x dieper, 3x breder en 17x langer dan die sloot in de USA, dan zitten wij dus echt in een dalletje. Tot zo ver de geologie.

    De eerste twee wedstrijden van dit seizoen wonnen wij dermate fraai en overtuigend dat een van ons zich liet verleiden tot de godenverzoekende uitspraak: ‘wij gaan dit jaar weinig verliezen’. En rrroefff... álle goden recht overeind: ‘dát zullen wij nog wel eens zien’, riepen ze in koor. Zes wedstrijden speelden we sindsdien en alle zes gingen ze om zeep, met huilingwekkende cijfers: wekelijks een stuk 5 goals tegen en maar 1 of 2 voor. Tot zover de theologie.

    Het foebal
    Zo ook tegen Sint Agatha, terwijl het nota bene ‘ons weer’ was: droog, zonnetje, graadje of 23. Dat belooft wat als straks de natte hagel horizontaal over de verre velden veegt. Niet dat we geen kansen kregen, die waren er best, maar als we zelfs een -makkelijk gegeven- penalty niet binnen schieten, dan wordt het lastig kersen eten, zeker in oktober. Oorzaken? Die hoorde je bij de nabelulling, zoals: kansenmisserij, gekap en gedraai, persoonlijke fouten, het niet direct spelen van de bal. Klopt allemaal, al weken. En dat we als boyscouts de duels aangaan, helpt ook al niet tegen dorpsteams, die van huis uit al een fysiek overwicht hebben. En dit puntje heeft niet zozeer te maken met ‘kunnen’ als wel met ‘willen’. Ofwel: kom ik om een balletje te trappen of om een wedstrijd te winnen? Tot zover de prestatiologie.

    Maar enfin, wij van de redactie (*) gooien het maar op de Wet van de Remmende Voorsprong: we wonnen de eerste twee wedstrijden inderdaad overmachtig, we hebben sterk ingekocht, iedere week staat er een op papier sterke selectie. En zo sloop er toch iets in van ‘wij gaan dit jaar weinig verliezen’. Nou wèl dus. Maar... volgende week een uitgelezen tegenstander om het te laten zien: JVC uit. Soort van Angstgegner (althans, voor wie aan angst doet). Dus, Veteraantjes, vanaf aquit mouwen omhoog, kousen omlaag, borst vooruit, punt naar achteren, dan komt het goede foebal vanzelf. Tot zover de psychologie.

    (*) ‘Wij’ van de redactie staat daar. Dat had u goed gezien, want mogen wij voorstellen:
    Wim Mulder Van beroep: linkerspits; In het bezit van: een krullend linkerbeen en een neusje voor de goal; Beschikt over: fijne humor, een beschouwelijke blik op foebal en een gouden pen; Met ingang van volgende week gaat Wim bij toerbeurt zijn foebalvisie met de wereld delen door het schrijven van oogstrelend fijne reportages. No pressure, Willem.

    13-10-2018, Leo E.