Op 20 september 2025 overleed Wim Mulder, Unionist. Bij zijn uitvaart zeven dagen later is door de Veteranen, namens heel vv Union, gesproken als volgt.
Willem,
Het is uitverkocht huis vandaag, hier op je afscheidswedstrijd. Zó veel supporters willen die geliefde voetballer, die teamplayer, dit mens uitzwaaien. Nee, niet zo bescheiden nou, dat heb je verdiend. Immers, schitteren voor een vol stadion, dát willen we allemaal, maar je bent pas écht top, als je dat ook doet achter de coulissen, waar niemand je ziet. Op een achterafveldje in de regen, waar je het G-team van Union trainde, niet de makkelijkste groep om te handlen, maar jíj kreeg ze aan het voetballen en… aan de praat. Die gasten liepen weg met Trainer Wim.
En dan je werk voor de website en de communicatie bij Union, ook al niet in de spotlights. De talloze andere taken -ik ga ze niet opsommen- die je oppakte voor je kluppie en voor de teams waar je in speelde. Zoals de Donderdag-avondploeg, de Veteranen en het Jogging Voetbal, waar je je laatste een-tweetjes opzette, je laatste doelpuntjes meepakte.
Maar, je hebt ook dat andere kluppie, thuis waar jouw drie meiden je diehard fans zijn, je eigen harde kern zeg maar. Ja Willem, als de derde helft ten einde liep zei je altijd: ‘Zo jongens, ik ga naar m’n meisjes…’. Nou zijn wij best stoere voetballers en we noemen iets niet snel teder, maar zo klonk dat altijd.
Willem, afgelopen weekend zaten we met het Veteranenelftal in Madrid, ons jaarlijkse voetbaluitje. We weten dat dat in hoofdletters in jouw agenda stond. Maar toen er laatst twee van ons aan je ziekbed zaten, meldde jij je er officieel voor af. Potdikke Willem, maar je was er alle dagen bij! We kregen daarginds het bericht en er waren tranen, er waren diepgevoelde woorden en we stonden met onze tegenstanders rond de middencirkel, met z’n allen en het eeuwige kabaal van de big city viel compleet stil. Toen floot de scheids jouw minuut af en de kreten ‘WILLEM..!’ klonken zo hard, die moet je hebben gehoord.
Sommigen van ons meenden dat je stiekem hebt gewacht tot wij weg waren, dat je persé wilde dat ons weekend doorging. Sociaal tot het einde. Met jouw humor zou je vast iets gezegd hebben als: ‘Zo jongens, vier dagen op elkaars lip, kunnen jullie de boel mooi verwerken’. En inderdaad, we trokken meer dan ooit naar elkaar toe, je anekdotes kwamen voorbij, je heerlijke voetbalverslagen. En natuurlijk je oh zo fijne humor, zoals toen aan je bed, toen we vroegen wat er precies haperde en jij antwoordde: ‘Tja, het magische linkerbeen doet het niet meer.’
Ja je voetbalspel, flitsend op linksbuiten, voorzetten op maat gevend en man wat ‘n snuit had je, als je er zelf eentje binnenknalde.
Een paar weken geleden kwam je met je meiden nog één keertje naar je voetbalmaten kijken en een laatste biertje met ze drinken. Wat kan iets ellendigs toch mooie momenten geven.
Maar lieve Willem, fijne vriend, de scheidsrechter kijkt op z’n klokkie, je 90 minuten zijn bijna om, máár zoals dat gaat bij publiekslievelingen, bij een speler met zo’n prachtige levenscarrière, je krijgt van al je fans hier… een staande ovatie…
