Marc kreeg een clubreceptie om officieel afscheid te nemen als Union-voorzitter. Drukbezocht door leden, oud-leden en bestuurders van andere clubs. En, door een mysterie-guest, soort van…
Sprekers Bas van Bakel en Pieter Tromp staken hun loftrompetten niet onder stoelen of banken en aan het enthousiaste applaus te horen helemaal terecht. Het was alweer Marc’s derde voorzitterschap. Derde? Nou eigenlijk vierde, want al piepjong verrichtte hij clubfuncties en werd hij zelfs jeugdvoorzitter. En telkens voor een substantieel aantal jaren, hoor. Is die man te labelen? Jazaker. Bruggenbouwer, probleemoplosser, sterkhouder, termijndenker, netwerker… dat zijn labels die op hem plakken.
Onpasseerbaar
En, zoals dat dan gaat hou je als feestvarken een dankwoordje en Marc haalde wat goud van oud uit de sloot. Zo vertelde hij dat hij destijds misschien niet de allerbeste voetballer van Union1 was (en dat gaat ‘ie nog héél lang horen), maar dat je hem minimaal drie keer moest passeren om hem kwijt te raken. Nou, het zal verrekt lastig worden om hem ooit als ultra-vrijwilliger van Union te passeren. Vrijwilliger? Ja, ook een voorzitter is ‘n vrijwilliger. Maar daarover straks meer, want toen hij ook zijn vrouw Run bedankte viel de onpasseerbare toch effe stil. Gelukkig kreeg hij razendsnel wat vers gerstenat aangereikt, in wat we inmiddels kennen als het voorzittersglas. ‘Helpt altijd,’ kreeg dochter Iris de lachers op haar hand.
Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond
Nou, dat was het dan, samen nog een glas drinken en klaar… dacht de onpasseerbare en met enige krakkemik stapte hij -goedgemutst- van het podium, op naar de knuffels van zijn geliefde Run, Kaz en Iris. Echter BAM… out of the blue werd hij dan toch gepasseerd. Een dikke, vette panna. Van zijn eigen bestuur, zijn eigen kluppie nog wel, want Bas gaf KNVB-ambassadeur Nico van den Ham het woord…
Die loofde eerst vrijwilligers in z’n algemeenheid en spitste dat toe op de topvrijwilliger van Union, Marc Seveke. ‘Nou heb ik al zóveel mensen een onderscheiding mogen uitreiken,’ sprak de consul, ‘maar dat iemand zo vaak voorzitter was? Nog nooit’. En hij vroeg Iris naar voren om namens de KNVB bij haar vader het gulden blijk van verdienste op te spelden. Dat deed ze gladjes, was geen speld tussen te krijgen. En het forse bloemboeket zal ze wel aan Run hebben overhandigd. Die was daar vast mee in haar voetbalnopjes.
Weer een daverend applaus en eindelijk kreeg de onpasseerbare verlof om zich onder z’n voetbalvrienden te begeven. Schouderkloppen, hugs en knuffels, klapzoenen, van alles viel hem ten deel. En gevraagd of hij misschien nog uit ging eten verklapte Marc dat Run voor later vanavond nog haar beroemde gehaktballetjes in de pan had liggen.
En spontaan vormde zich een rij vrijwilligers om hem daarmee te helpen…
28-11-2025,
LeoE
